Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015
Eν μέσω διαπραγμάτευσης με τους «φιλάνθρωπους» δανειστές μας έχει πέσει σε δεύτερη μοίρα το θέμα της Φαρμακευτικής Δαπάνης, παρά το γεγονός ότι εδώ και μερικά χρόνια ισορροπούμε επικίνδυνα στο χείλος του γκρεμού.
Το ενδιαφέρον της νέας πολιτικής ηγεσίας για τα φάρμακα των καρκινοπαθών και προφανώς και άλλων ευπαθών ομάδων μας δημιουργεί την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο.
Βέβαια αυτό βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά από τις προεκλογικές δεσμεύσεις που...
... ακούστηκαν στην πολυκομματική εκδήλωση που προκάλεσε ο Π.Φ.Σ. για «αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης κατά 350 εκατομμύρια και μετά βλέπουμε». Ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχαν ακόμη ειπωθεί οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.
Σύμφωνα όμως με ειδικούς επιστήμονες των οικονομικών της Υγείας «όσο η φαρμακευτική δαπάνη (ή ο στόχος αυτής) μειώνεται, η (αρνητική) επίπτωση στα δημόσια έσοδα θα είναι ολοένα και μεγαλύτερη, καθώς στα πρώτα έτη της υπό εξέτασης περιόδου είναι γνωστό ότι η μείωση αφορά κυρίως σπατάλη».
Είμαστε λοιπόν στο break even από δημοσιονομικής άλλα και υγειονομικής πλευράς;
Η μελέτη του Ινστιτούτου Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής (επιστημονικά υπεύθυνος Κυρ. Σουλιώτης, Απρίλιος 2014 ) αναφέρει πως από «ένα σημείο κι έπειτα, περαιτέρω συρρίκνωση της συγκεκριμένης αγοράς προκαλεί μεγαλύτερη ζημία στα συνολικά δημόσια έσοδα σε σύγκριση από τα άμεσα δημοσιονομικά οφέλη από τη μείωση της σχετικής δημόσιας δαπάνης.
Οι απώλειες δε αυτές λαμβάνουν ακόμα μεγαλύτερη τιμή αν ληφθούν υπόψη οι επιπτώσεις που μετακυλύονται σε άλλους κλάδους από το εισόδημα το οποίο δεν διοχετεύεται σε αυτούς μέσω της κατανάλωσης των εργαζομένων του κλάδου ή μέσω συνεργασιών των επιχειρήσεων». Αυτό αφορά το οικονομικό σκέλος.
Έρχεται λοιπόν η μελέτη και συμπληρώνει πως «δεν έχει υπολογισθεί το πρόσθετο κόστος το οποίο μπορεί να προκύπτει από ενδεχόμενη αδυναμία πρόσβασης των πολιτών στη φαρμακευτική περίθαλψη, το οποίο σύμφωνα με τη βιβλιογραφία συνδέεται με αύξηση των ημερών νοσηλείας, απουσία από την εργασία κ.ά.»
Το μέγα λοιπόν λάθος (;) της πολιτείας ήταν ότι μέχρι σήμερα η εξοικονόμηση των δαπανών στηρίχτηκε στην λογική των περικοπών. Κανείς τεχνοκράτης δεν αναλογίστηκε πως ναι μεν έπρεπε να επέλθει η διαφάνεια και ο εξορθολογισμός, αλλά παράλληλα θα έπρεπε να στηθεί ένα τέτοιο σύστημα που σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, να δημιουργεί οικονομίες κλίμακας. Για παράδειγμα οι υπηρεσίες που παρέχουν τα φαρμακεία είναι μη κοστολογημένες και κανείς δεν έχει ασχοληθεί με την αποτίμησή τους στην εξοικονόμηση πόρων στην δημόσια υγεία.
Σε άλλη μελέτη της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας με τίτλο «Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας ως «πύλη εισόδου» των διαρθρωτικών αλλαγών στην υγεία» (2013) αναφέρει πως η δυσκολία στην πρόσβαση στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας επιβαρύνει τη νοσοκομειακή περίθαλψη και τους προϋπολογισμούς υγείας δεδομένου «ότι το κόστος μιας μέσης περίπτωσης στη νοσοκομειακή περίθαλψη υπερβαίνει τα 2500 ευρώ ενώ στην ανοικτή πρωτοβάθμια φροντίδα προσεγγίζει τα 150 ευρώ».
Θα έπρεπε λοιπόν η Πολιτεία να είχε αναγνωρίσει τον σημαντικό ρόλο των φαρμακοποιών οι οποίοι μέσω ενός ολοκληρωμένου χωροταξικά δικτύου σε όλη την χώρα και με την επιστημονική επάρκεια τους, προσφέρουν υπηρεσίες υγείας και μάλιστα χωρίς μέχρι σήμερα να έχουν κοστολογηθεί.
Άρα το break even της φαρμακευτικής δαπάνης έχει προ πολλού ξεπερασθεί και έχει έλθει η ώρα της αναθεώρησης προς τα επάνω. Η συνέχιση μιας πολιτικής περικοπών στην υγεία, που μόνο προβλήματα έχει δημιουργήσει, είναι μέγα λάθος.
Είμαι σίγουρος ότι το πνεύμα της νέας πολιτικής ηγεσίας στην Υγεία είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό των προηγουμένων, που περιορίζονταν σε μια στενή μνημονιακή αντίληψη περικοπών.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΟΥΡΑΝΤΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΦΣ
